استعفا

گر طهارت نبود کعبه و بت خانه یکی است
نبود خیر در آن خانه که عصمت نبود

..............................................

نقد صوفی نه همه صافی و بی غش باشد
ای بسا خرقه که مستوجب آتش باشد

..............................................

من از آن روز که در بند تو ام آزادم

..............................................

درد ما را که توان برد به یک گوشه چشم
شرط انصاف نباشد که مداوا نکنی

---

استعفا...

استعفا...

استعفا...

تو این مدت چند سال زندگیم، تنها یکی از دوستان نزدیکم فوت شد که خیلی من رو متاثر کرد. واقعا این که دیگه هیچ وقت نیست که صداش رو بشنوم، یا باهاش حرف بزنم یا بوش رو بشنوم یا بغلش کنم و یا راه رفتنش رو نگاه کنم و یا حتی باهم فوتبال بازی کنیم و یا بحث کنیم، این که هیچ کدوم از این ها دیگه توی این دنیا اتفاق نمی افته خیلی سخت بود. حتی شاید دوست بسیار صمیمی من نبود، ولی به عنوان کسی که دوستش داشتم دیگه تمام شده بود. اما مهم تر از این ها، به هر حال من می تونستم بهش فکر کنم. تصورش کنم. و توی خیالم باشه و به یادش باشم. خاطراتش رو مرور کنم. می خوام بگم که بعضی آدم ها با این که زنده هستند، ولی ارتباط کمتری باهاشون دارم. یعنی علاوه بر این که ممکنه دیگه هیچ وقت نبینمشون، سعی می کنم حتی بهشون فکر نکنم. نمی دونم درسته یا نه، نمی دونم حد آزادی آدم در چه حدیه، نمی دونم که این خطوط قرمزی که گذاشتم حاصل چه تفکرات و مذهب و عقیده ایه!  اما ذهن آدم مثل یک دومینو کار می کنه. یک تریگر کوچیک که می تونه یک تصویر یا یک کلمه یا یک تاریخ باشه، زنجیره ای از خاطرات و تفکرات رو با خودش فعال می کنه و آدم رو می بره به یک جاهای دور و درازی که شاید کلی ازشون فرار کرده باشه. نکته جالبش اینه که یاد کسی بودن، هر چند هیچ ما به ازایی در دنیای خارج نداره و هیچ خروجی نداره، اما خیلی ارزشمند و جالبه. Can you feel me when I thi استعفا...